شماره ١٢١: چون خانه روي ز خانه ما

چون خانه روي ز خانه ما

با آتش و با زبانه ما

با رستم زال تا نگويي

از رخش و ز تازيانه ما

زيرا جز صادقان ندانند

مکر و دغل و بهانه ما

اندر دل هيچ کس نگنجيم

چون در سر اوست شانه ما

هر جا پر تير او ببيني

آن جاست يقين نشانه ما

از عشق بگو که عشق دامست

زنهار مگو ز دانه ما

با خاطر خويش تا نگويي

اي محرم دل فسانه ما

گر تو به چنينه اي بگويي

والله که تويي چنانه ما

اندر تبريز بد فلاني

اقبال دل فلانه ما