شماره ١٩٨: اي صوفيان عشق بدريد خرقه ها

اي صوفيان عشق بدريد خرقه ها

صد جامه ضرب کرد گل از لذت صبا

کز يار دور ماند و گرفتار خار شد

زين هر دو درد رست گل از امر ايتيا

از غيب رو نمود صلايي زد و برفت

کاين راه کوتهست گرت نيست پا روا

من هم خموش کردم و رفتم عقيب گل

از من سلام و خدمت ريحان و لاله را

دل از سخن پر آمد و امکان گفت نيست

اي جان صوفيان بگشا لب به ماجرا

زان حال ها بگو که هنوز آن نيامده ست

چون خوي صوفيان نبود ذکر مامضي