شماره ٢٢٦: برفت يار من و يادگار ماند مرا

برفت يار من و يادگار ماند مرا

رخ معصفر و چشم پرآب و وااسفا

دو ديده باشد پرنم چو در ويست مقيم

فرات و کوثر آب حيات جان افزا

چرا رخم نکند زرگري چو متصلست

به گنج بي حد و کان جمال و حسن و بها

چراست وااسفاگوي زانک يعقوبست

ز يوسف کش مه روي خويش گشته جدا

ز ناز اگر برود تا ستاره بار شوم

رسد چو مي زندش آفتاب طال بقا

اگر چيم ز چراگاه جان برون کردست

کجاست زهره و يارا که گويمش که چرا

الست عشق رسيد و هر آن که گفت بلي

گواه گفت بلي هست صد هزار بلا

بلا درست و بلادر تو را کند زيرک

خصوص در يتيمي که هست از آن دريا

منم کبوتر او گر براندم سر ني

کجا پرم نپرم جز که گرد بام و سرا

منم ز سايه او آفتاب عالمگير

که سلطنت رسد آن را که يافت ظل هما

بس است دعوت دعوت بهل دعا مي گو

مسيح رفت به چارم سما به پر دعا