شماره ٢٣١: سبکتري تو از آن دم که مي رسد ز صبا

سبکتري تو از آن دم که مي رسد ز صبا

ز دم زدن نشود سير و مانده کس جانا

ز دم زدن کي شود مانده يا کي سير شود

تو آن دمي که خدا گفت يحيي الموتي

دهان گور شود باز و لقمه ايش کند

چو بسته گشت دهان تن از دم احيا

دمم فزون ده تا خيک من شود پرباد

که تا شوم ز دم تو سوار بر دريا

مباد روزي کاندر جهان تو درندمي

که يک گياه نرويد ز جمله صحرا

فروکش اين دم زيرا تو را دمي دگر است

چو بسکلد ز لب اين باد آن بود برجا