شماره ٢٤٤: چه شدي گر تو همچون من شدييي عاشق اي فتا

چه شدي گر تو همچون من شدييي عاشق اي فتا

همه روز اندر آن جنون همه شب اندر اين بکا

ز دو چشمت خيال او نشدي يک دمي نهان

که دو صد نور مي رسد به دو ديده از آن لقا

ز رفيقان گسستيي ز جهان دست شستيي

که مجرد شدم ز خود که مسلم شدم تو را

چو بر اين خلق مي تنم مثل آب و روغنم

ز برونيم متصل به درونه ز هم جدا

ز هوس ها گذشتيي به جنون بسته گشتيي

نه جنوني ز خلط و خون که طبيبش دهد دوا

که طبيبان اگر دمي بچشندي از اين غمي

بجهندي ز بند خود بدرندي کتاب ها

هله زين جمله درگذر بطلب معدن شکر

که شوي محو آن شکر چو لبن در زلوبيا