شماره ٢٥٧: لعل لبش داد کنون مر مرا

لعل لبش داد کنون مر مرا

آنچ تو را لعل کند مر مرا

گلبن خندان به دل و جان بگفت

برگ منت هست به گلشن برآ

گر نخريدست جهان را ز غم

مژده چرا داد خدا کاشتري

در بن خانه ست جهان تنگ و منگ

زود برآييد به بام سرا

صورت اقبال شکرريز گفت

شکر چو کم نيست شکايت چرا

ساغر بر دست خرامان رسيد

فخر من و فخر همه ماورا

جام مباح آمد هين نوش کن

با زره از غابر و از ماجرا

ساغر اول چو دود بر سرت

سجده کند عقل جنون تو را

فاش مکن فاش تو اسرار عرش

در سخني زاده ز تحت الثري