شماره ٣٤٩: مبر رنج اي برادر خواجه سختست

مبر رنج اي برادر خواجه سختست

به وقت داد و بخشش شوربختست

اگر چه باغ را نيمي گرفته ست

وليکن سخت بي ميوه درختست

گشاده ابروست و بسته کيسه

مشو غره که او را سيم و رختست

دو دستش را به تخته دوختستند

چه سود ار خواجه بر بالاي تختست

وجودش گر چه يک پاره ست چون کوه

سخااش مرده است و لخت لختست