شماره ٣٦١: اگر حوا بدانستي ز رنگت

اگر حوا بدانستي ز رنگت

سترون ساختي خود را ز ننگت

سياهي جانت ار محسوس گشتي

همه عالم شدي زنگي ز زنگت

تو آن ماري که سنگ از تو دريغ است

سرت را کس نکوبد جز به سنگت

اگر دريا درافتي اي منافق

ز زشتي کي خورد مار و نهنگت

مرا گويي که از معني نظر کن

رها کن صورت نقش و پلنگت

چه گويم با تو اي نقش مزور

چه معني گنجد اندر جان تنگت

هواي شمس تبريزي چو قدس است

تو آن خوکي که نپذيرد فرنگت