شماره ١٠٣: بر آستانه اسرار آسمان نرسد

بر آستانه اسرار آسمان نرسد

به بام فقر و يقين هيچ نردبان نرسد

گمان عارف در معرفت چو سير کند

هزار اختر و مه اندر آن گمان نرسد

کسي که جغدصفت شد در اين جهان خراب

ز بلبلان ببريد و به گلستان نرسد

هر آن دلي که به يک دانگ جو جوست ز حرص

به دانک بسته شود جان او به کان نرسد

علف مده حس خود را در اين مکان ز بتان

که حس چو گشت مکاني به لامکان نرسد

که آهوي متأنس بماند از ياران

به لاله زار و به مرعاي ارغوان نرسد

به سوي عکه روي تا به مکه پيوندي

برو محال مجو کت همين همان نرسد

پياز و سير به بيني بري و مي بويي

از آن پياز دم ناف آهوان نرسد

خموش اگر سر گنجينه ضميرستت

که در ضمير هدي دل رسد زبان نرسد