شماره ١٨٤: عشق جانان مرا ز جان ببريد

عشق جانان مرا ز جان ببريد

جان به عشق اندرون ز خود برهيد

زانک جان محدثست و عشق قديم

هرگز اين در وجود آن نرسيد

عشق جانان چو سنگ مقناطيس

جان ما را به قرب خويش کشيد

باز جان را ز خويشتن گم کرد

جان چو گم شد وجود خويش بديد

بعد از آن باز با خود آمد جان

دام عشق آمد و در او پيچيد

شربتي دادش از حقيقت عشق

جمله اخلاص ها از او برميد

اين نشان بدايت عشق است

هيچ کس در نهايتش نرسيد