شماره ٣٣٨: به من نگر که منم مونس تو اندر گور

به من نگر که منم مونس تو اندر گور

در آن شبي که کني از دکان و خانه عبور

سلام من شنوي در لحد خبر شودت

که هيچ وقت نبودي ز چشم من مستور

منم چو عقل و خرد در درون پرده تو

به وقت لذت و شادي به گاه رنج و فتور

شب غريب چو آواز آشنا شنوي

رهي ز ضربت مار و جهي ز وحشت مور

خمار عشق درآرد به گور تو تحفه

شراب و شاهد و شمع و کباب و نقل و بخور

در آن زمان که چراغ خرد بگيرانيم

چه هاي و هوي برآيد ز مردگان قبور

ز هاي و هوي شود خيره خاک گورستان

ز بانگ طبل قيامت ز طمطراق نشور

کفن دريده گرفته دو گوش خود از بيم

دماغ و گوش چه باشد به پيش نفخه صور

به هر طرف نگري صورت مرا بيني

اگر به خود نگري يا به سوي آن شر و شور

ز احولي بگريز و دو چشم نيکو کن

که چشم بد بود آن روز از جمالم دور

به صورت بشرم هان و هان غلط نکني

که روح سخت لطيفست عشق سخت غيور

چه جاي صورت اگر خود نمد شود صدتو

شعاع آينه جان علم زند به ظهور

دهل زنيد و سوي مطربان شهر تنيد

مراهقان ره عشق راست روز ظهور

به جاي لقمه و پول ار خداي را جستي

نشسته بر لب خندق نديديي يک کور

به شهر ما تو چه غمازخانه بگشادي

دهان بسته تو غماز باش همچون نور