شماره ٣٦١: جان خراباتي و عمر بهار

جان خراباتي و عمر بهار

هين که بشد عمر چنين هوشيار

جان و جهان جان مرا دست گير

چشم جهان حرف مرا گوش دار

صورت دل آمد و پيشم نشست

بسته سر و خسته و بيماروار

دست مرا بر سر خود مي نهاد

کاي به غم دوست مرا دست يار

درد سرم نيست ز صفرا و تب

از مي عشقست سرم پرخمار

اين همه شيوه ست مرادش توي

اي شکرت کرده دلم را شکار

جان من از ناله چو طنبور شد

حال دلم بشنو از آواز تار