شماره ٣٩٢: يا مکثر الدلال علي الخلق بالنشوز

يا مکثر الدلال علي الخلق بالنشوز

الفوز في لقايک طوبي لمن يفوز

من آتشين زبانم از عشق تو چو شمع

گويي همه زبان شو و سر تا قدم بسوز

غوغاي روز بيني چون شمع مرده باش

چون خلوت شب آمد چون شمع برفروز

گفتم بسوز و سازش چشمم به سوي توست

چشمم مدوز هر دم اي شير همچو يوز

ما را چو درکشيدي رو درمکش ز ما

اين پرده را دريدي آن پرده را مدوز

اي آب زندگاني بخشا بر آن کسي

کو پيش از اين فراق در آن آب کرد پوز

اول چنان نواز و در آخر چنين گداز

اول يجوز آمد و امروز لايجوز

اي جان و بخت خندان در روي ما بخند

تا سرو و گل بخندد در موسم عجوز

در موسم عجوز چو در باغ جان روي

بنمايد آن عجوز ز هر گوشه صد تموز

گويد به باغ جان رو گويم که ره کجاست

گويد که راه باغ نياموختي هنوز

آن سو که نکته ها و رموز چو جان رسد

اي عمر باد داده تو در نکته و رموز

تو غمز ما طلب کن خود رمزگو مباش

با آن کمان دولت کو درمپيچ توز

گر نفس پير شد دل و جان تازه است و تر

همچون بنفشه تر خوش روي پشت گوز

ان لم يکن لقلبک في ذاته غني

لم تغنه المناصب و المال و الکنوز

ان کنت ذا غني و غناک مکتم

کم حبه مکتمه ترصد البروز

يا طالب الجواهر و الدر و الحصي

مثلان في الظلام فهل تدر ما تحوز

مي چين تو سنگ ريزه و در زين نشيب بحر

در شب مزن تو قلب که پيدا شود به روز

استمحن النقود به ميزان صادق

ردا لما يضرک مدا لما يعوز