شماره ٤٣٠: شنو پندي ز من اي يار خوش کيش

شنو پندي ز من اي يار خوش کيش

به خون دل برآيد کار درويش

يقين مي دان مجيب و مستجابست

دعاي سوخته درويش دل ريش

چو آن سلطان بي چون را بديدي

غني گشتي رهيدي از کم و بيش

چو اسماعيل قربان شو در اين عشق

ولي را بنده شو گر نيستي ميش

چو پختي در هواي شمس تبريز

از اين خامان بيهوده مينديش