شماره ٤٣٧: اي سنايي گر نيابي يار يار خويش باش

اي سنايي گر نيابي يار يار خويش باش

در جهان هر مرد و کاري مرد کار خويش باش

هر يکي زين کاروان مر رخت خود را رهزنند

خويشتن را پس نشان و پيش بار خويش باش

حس فاني مي دهند و عشق فاني مي خرند

زين دو جوي خشک بگذر جويبار خويش باش

مي کشندت دست دست اين دوستان تا نيستي

دست دزد از دستشان و دستيار خويش باش

اين نگاران نقش پرده آن نگاران دلند

پرده را بردار و دررو با نگار خويش باش

با نگار خويش باش و خوب خوب انديش باش

از دو عالم بيش باش و در ديار خويش باش

رو مکن مستي از آن خمري کز او زايد غرور

غره آن روي بين و هوشيار خويش باش