شماره ٥٣٨: تو مرا مي بده و مست بخوابان و بهل

تو مرا مي بده و مست بخوابان و بهل

چون رسد نوبت خدمت نشوم هيچ خجل

چو گه خدمت شه آيد من مي دانم

گر ز آب و گلم اي دوست نيم پاي به گل

در نمازش چو خروسم سبک و وقت شناس

نه چو زاغم که بود نعره او وصل گسل

من ز راز خوش او يک دو سخن خواهم گفت

دل من دار دمي اي دل تو بي غش و غل

لذت عشق بتان را ز زحيران مطلب

صبح کاذب بود اين قافله را سخت مضل

من بحل کردم اي جان که بريزي خونم

ور نريزي تو مرا مظلمه داري نه بحل

پس خمش کردم و با چشم و به ابرو گفتم

سخناني که نيايد به زبان و به سجل

گر چه آن فهم نکردي تو ولي گرم شدي

هله گرمي تو بيفزا چه کني جهد مقل

سردي از سايه بود شمس بود روشن و گرم

فاني طلعت آن شمس شو اي سرد چو ظل

تا درآمد بت خوبم ز در صومعه مست

چند قنديل شکستم پي آن شمع چگل

شمس تبريز مگر ماه ندانست حقت

که گرفتار شدست او به چنين علت سل