شماره ٧٣٦: کجايي ساقيا درده مدامم

کجايي ساقيا درده مدامم

که من از جان غلامت را غلامم

مي اندرده تهي دستم چه داري

که از خون جگر پر گشت جامم

ز ننگ من نگويد نام من کس

چو من مردي چه جاي ننگ و نامم

چو بر جانم زدي شمشير عشقت

تمامم کن که زنده ناتمامم

گهم زاهد همي خوانند و گه رند

من مسکين ندانم تا کدامم

ز من چون شمع تا يک ذره باقي است

نخواهد بود جز آتش مقامم

مرا جز سوختن راه دگر نيست

بيا تا خوش بسوزم زانک خامم