شماره ١٤٦: آمدستيم تا چنان گرديم

آمدستيم تا چنان گرديم

که چو خورشيد جمله جان گرديم

مونس و يار غمگنان باشيم

گل و گلزار خاکيان گرديم

چند کس را نييم خاص چو زر

بر همه همچو بحر و کان گرديم

جان نماييم جسم عالم را

قره العين ديدگان گرديم

چون زمين نيستيم يغماگاه

ايمن و خوش چو آسمان گرديم

هر کي ترسان بود چو ترسايان

همچو ايمان بر او امان گرديم

هين خمش کن از آن هم افزونيم

که بر الفاظ و بر زبان گرديم