شماره ٣١٢: اي دوست عتاب را رها کن

اي دوست عتاب را رها کن

تدبير دواي درد ما کن

اي دوست جدا مشو تو از ما

ما را ز بلا و غم جدا کن

انديشه چو دزد در دل افتاد

مستم کن و دزد را فنا کن

شادي ز ميان غم برانگيز

در عالم بي وفا وفا کن