شماره ٣٢٠: عاشقان نالان چو ناي و عشق همچون ناي زن

عاشقان نالان چو ناي و عشق همچون ناي زن

تا چه ها در مي دمد اين عشق در سرناي تن

هست اين سر ناپديد و هست سرنايي نهان

از مي لب هاش باري مست شد سرناي من

گاه سرنا مي نوازد گاه سرنا مي گزد

آه از اين سرنايي شيرين نواي ني شکن

شمع و شاهد روي او و نقل و باده لعل او

اي ز لعلش مست گشته هم حسن هم بوالحسن

بوحسن گو بوالحسن را کو ز بويش مست شد

وان حسن از بو گذشت و قند دارد در دهن

آسمان چون خرقه رقصان و صوفي ناپديد

اي مسلمانان کي ديده ست خرقه رقصان بي بدن

خرقه رقصان از تن است و جسم رقصان است ز جان

گردن جان را ببسته عشق جانان در رسن

اي دل مخمور گويي باده ات گيرا نبود

باده گيراي او وانگه کسي با خويشتن