شماره ٤٠٨: مات خود را صنما مات مکن

مات خود را صنما مات مکن

بجز از لطف و مراعات مکن

خرده و بي ادبي ها که برفت

عفو کن هيچ مکافات مکن

وقت رحم است بکن کينه مکش

بنده را طعمه آفات مکن

به سر تو که جدايي منديش

جز که پيوند و ملاقات مکن

خاک خود را به زمين برمگذار

منزلش جز به سماوات مکن

اولش جز به سوي خويش مکش

آخرش جز که سعادات مکن

آنچ خو کرد ز لطفت برسان

ترک تيمار و جرايات مکن

بنده اهل خرابات توايم

پشت ما را به خرابات مکن

ما که باشيم که گوييم مکن

چونک گفتيم ممارات مکن