شماره ٤٢٥: پروانه شد در آتش گفتا که همچنين کن

پروانه شد در آتش گفتا که همچنين کن

مي سوخت و پر همي زد بر جا که همچنين کن

شمع و فتيله بسته با گردن شکسته

مي گفت نرم نرمک با ما که همچنين کن

مومي که مي گدازد با سوز مي بسازد

در تف و تاب داده خود را که همچنين کن

گر سيم و زر فشاني در سود اين جهاني

سودت ندارد آن ها الا که همچنين کن

دامان پر ز گوهر کرد و نشست بر سر

وز رشک تلخ گشته دريا که همچنين کن

از نيک و بد بريده وز دام ها پريده

بر کوه قاف رفته عنقا که همچنين کن

رخساره پاک کرده دراعه چاک کرده

با خار صبر کرده گل ها که همچنين کن

صد ننگ و نام هشته با عقل خصم گشته

بر مغزها دويده صهبا که همچنين کن

خالي شده ست و ساده نه چشم برگشاده

لب بر لبش نهاده سرنا که همچنين کن

چل سال چشم آدم در عذر داشت ماتم

گفته به کودکانش بابا که همچنين کن

خاموش باش و صابر عبرت بگير آخر

خامش شده ست و گريان خارا که همچنين کن

تبريز شمس دين را بين کز ضياي جاني

پر کرده از جلالت صحرا که همچنين کن