شماره ٥٦٦: به پيشت نام جان گويم زهي رو

به پيشت نام جان گويم زهي رو

حديث گلستان گويم زهي رو

تو اين جا حاضر و شرمم نباشد

که از حسن بتان گويم زهي رو

بهار و صد بهار از تو خجل شد

من افسانه خزان گويم زهي رو

تو شاهنشاه صد جان و جهاني

من از جان و جهان گويم زهي رو

حديثت در دهان جان نگنجد

حديثت از زبان گويم زهي رو

جهان گم گشت و ماهت آشکارا

چنين مه را نهان گويم زهي رو

همه عالم ز نورت لعل در لعل

به پيش تو ز کان گويم زهي رو

ز تو دل ها پر از نور يقين است

يقين را از گمان گويم زهي رو

چو خورشيد جمالت بر زمين تافت

ز ماه و اختران گويم زهي رو

چو لطف شمس تبريزي ز حد رفت

من از وي گر فغان گويم زهي رو