شماره ٦٣٢: من آن نيم که بگويم حديث نعمت او

من آن نيم که بگويم حديث نعمت او

که مست و بيخودم از چاشني محنت او

اگر چو چنگ بزارم از او شکايت نيست

که همچو چنگم من بر کنار رحمت او

ز من نباشد اگر پرده اي بگردانم

که هر رگم متعلق بود به ضربت او

اگر چه قند ندارم چو ني نوا دارم

از آنک بر لب فضلش چشم ز شربت او

کنون که نوبت خشم است لطف از اين دست است

چگونه باشد چون دررسم به نوبت او

اگر بدزدم من ز آفتاب ننگي نيست

چه ننگ باشد مر لعل را ز زينت او

وگر چو لعل ندزدم ز آفتاب کمال

گذر ز طينت خود چون کنم به طينت او

نه لوليان سياه دو چشم دزد ويند

همي کشند نهان نور از بصيرت او

ز آدمي چو بدزدي به کم قناعت کن

که شح نفس قرين است با جبلت او

از او مدزد بجز گوهر زمانه بها

اگر تو واقفي از لطف و از سريرت او

که نيست قهر خدا را بجز ز دزد خسيس

که سوي کاله فاني بود عزيمت او

دريغ شرح نگشت و ز شرح مي ترسم

که تيغ شرع برهنه ست در شريعت او

گمان برد که مگر جرم او طمع بوده ست

نه بلک خس طمعي بود آن جريمت او