شماره ٧٠٢: مستي ده و هستي ده اي غمزه خماره

مستي ده و هستي ده اي غمزه خماره

تو دلبر و استادي ما عاشق و اين کاره

ما بر سر هر پشته گم کرده سر رشته

بيچاره تو گشته تو چاره بيچاره

صد چشمه بجوشاني در سينه چون مرمر

اي آب روان کرده از مرمر و از خاره

اي سنگ سيه را تو کرده مدد ديده

وي از پس نوميدي بشکفته گل از ساره

اي نور روان کرده از پيه دو چشم ما

و انديشه روان کرده از خون دل پاره