شماره ٧٣٧: جان آمده در جهان ساده

جان آمده در جهان ساده

وز مرکب تن شده پياده

سيل آمد و درربود جان را

آن سيل ز بحرها زياده

جان آب لطيف ديده خود را

در خويش دو چشم را گشاده

از خود شيرين چنانک شکر

وز خويش بجوش همچو باده

خلقان بنهاده چشم در جان

جان چشم به خويش درنهاده

خود را هم خويش سجده کرده

بي ساجد و مسجد و سجاده

هم بر لب خويش بوسه داده

کاي شادي جان و جان شاده

هر چيز ز همدگر بزايد

اي جان تو ز هيچ کس نزاده

مي راند سوي شهر تبريز

جان چون شتر و بدن قلاده