شماره ٧٧٦: اي کهرباي عشقت دل را به خود کشيده

اي کهرباي عشقت دل را به خود کشيده

دل رفته ما پي دل چون بي دلان دويده

دزديده دل ز حسنت از عشق جامه واري

تا شحنه فراقت دستان دل بريده

از بس شکر که جانم از مصر عشق خورده

ني را ز ناله من در جان شکر دميده

در سايه هاي عشقت اي خوش هماي عرشي

هر لحظه باز جان ها تا عرش برپريده

اي شاد مرغزاري کان جاست ورد و نسرين

از آب عشق رسته وين آهوان چريده

ديده نديده خود را و اکنون ز آينه تو

هر ديده خويشتن را در آينه بديده

سرناي دولت تو اي شمس حق تبريز

گوش رباب جاني برتافته شنيده