شماره ٨٠٣: خوش بود فرش تن نور ديده

خوش بود فرش تن نور ديده

خوش بود مرغ جان بپريده

جان ناديده خسيس شده

جان ديده رسيده در ديده

جان زرين و جان سنگين را

چون کلوخ از برنج بگزيده

سر کاغذ گشاده دست اجل

نقد در کاغذ است پيچيده

خمره پرعسل سرش بسته

پشت و پهلوش را تو ليسيده

خمره را بر زمين زن و بشکن

ديده نبود چنانک بشنيده

شمس تبريز بشکند خم را

که ز نامش فلک بلرزيده