شماره ٧٩: چو سرمست مني اي جان ز خير و شر چه انديشي

چو سرمست مني اي جان ز خير و شر چه انديشي

براق عشق جان داري ز مرگ خر چه انديشي

چو من با تو چنين گرمم چه آه سرد مي آري

چو بر بام فلک رفتي ز بحر و بر چه انديشي

خوش آوازي من ديدي دواسازي من ديدي

رسن بازي من ديدي از اين چنبر چه انديشي

بر اين صورت چه مي چفسي ز بي معني چه مي ترسي

چو گوهر در بغل داري ز بدگوهر چه انديشي

تويي گوهر ز دست تو که بجهد يا ز شست تو

همه مصرند مست تو ز کور و کر چه انديشي

چو با دل يار غاري تو چراغ چار ياري تو

فقير ذوالفقاري تو از آن خنجر چه انديشي

چو مد و جر خود ديدي چو بال و پر خود ديدي

چو کر و فر خود ديدي ز هر بي فر چه انديشي

بيا اي خاصه جانان پناه جان مهمانان

تويي سلطان سلطانان ز بوالفنجر چه انديشي

خمش کن همچو ماهي شو در اين درياي خوش دررو

چو در قعر چنين آبي از آن آذر چه انديشي