شماره ٢١٦: مگريز ز آتش که چنين خام بماني

مگريز ز آتش که چنين خام بماني

گر بجهي از اين حلقه در آن دام بماني

مگريز ز ياران تو چو باران و مکش سر

گر سر کشي سرگشته ايام بماني

با دوست وفا کن که وفا وام الست است

ترسم که بميري و در اين وام بماني

بگرفت تو را تاسه و حال تو چنان است

کز عجز تو در تاسه حمام بماني

مي ترسي از اين سر که تو داري و از اين خو

کان سر تو به رنجوري سرسام بماني

با ما تو يکي کن سر زيرا سر وقت است

تا همچو سران شاد سرانجام بماني