شماره ٢٣٦: چرا ز انديشه اي بيچاره گشتي

چرا ز انديشه اي بيچاره گشتي

فرورفتي به خود غمخواره گشتي

تو را من پاره پاره جمع کردم

چرا از وسوسه صدپاره گشتي

ز دارالملک عشقم رخت بردي

در اين غربت چنين آواره گشتي

زمين را بهر تو گهواره کردم

فسرده تخته گهواره گشتي

روان کردم ز سنگت آب حيوان

به سوي خشک رفتي خاره گشتي

تويي فرزند جان کار تو عشق است

چرا رفتي تو و هرکاره گشتي

از آن خانه که تو صد زخم خوردي

به گرد آن در و درساره گشتي

در آن خانه که صد حلوا چشيدي

نگشتي مطمئن اماره گشتي

خمش کن گفت هشياريت آرد

نه مست غمزه خماره گشتي