شماره ٢٦٠: شنودم من که چاکر را ستودي

شنودم من که چاکر را ستودي

کي باشم من تو لطف خود نمودي

تو کان لعل و جان کهربايي

به رحمت برگ کاهي را ربودي

يکي آهن بدم بي قدر و قيمت

توام آيينه اي کردي زدودي

ز طوفان فناام واخريدي

که هم نوحي و هم کشتي جودي

دلا گر سوختي چون عود بوده

وگر خامي بسوز اکنون که عودي

به زير سايه اقبال خفتم

برون پنج حس راهم گشودي

بدان ره بي پر و بي پا و بي سر

به شرق و غرب شايد شد به زودي

در آن ره نيست خار اختياري

نه ترسايي است آن جا نه جهودي

برون از خطه چرخ کبودش

رهيده جان ز کوري و کبودي

چه مي گريي بر خندندگان رو

چه مي پايي همان جا رو که بودي

از اين شهدي که صد گون نيش دارد

بجز دنبل ببين چيزي فزودي