شماره ٣٩٢: که شکيبد ز تو اي جان که جگرگوشه جاني

که شکيبد ز تو اي جان که جگرگوشه جاني

چه تفکر کند از مکر و ز دستان که نداني

نه دروني نه بروني که از اين هر دو فزوني

نه ز شيري نه ز خوني نه از ايني نه از آني

برود فکرت جادو نهدت دام به هر سو

تو همه دام و فنش را به يکي فن بدراني

چه بود باطن کبکي که دل باز نداند

چه حبوب است زمين در که ز چرخ است نهاني

کلهش بنهي وآنگه فکني باز به سيلي

چه کند بره مسکين چو کند شير شباني

کله و تاج سرم را پي سيلي تو بايد

که مرا تاج تويي و جز تو جمله گراني

به کجا اسب دواند به کجا رخت کشاند

ز تو چون جان بجهاند که تو صد جان جهاني

به چه نقصان نگرندت به چه عيبي شکنندت

به کي مانند کنندت که به مخلوق نماني

به ملاقات نشان ده ز خيالات امان ده

مکشش زود زمان ده که تو قسام زماني

هله اي جان گشاده قدم صدق نهاده

همه از پاي فتاده تو خوش و دست زناني

شه و شاهين جلالي که چنين باپر و بالي

نه گماني نه خيالي همه عيني و عياني

چه بود طبع و رموزش به يکي شعله بسوزش

به يکي تير بدوزش که بسي سخته کماني

هله بر قوس بنه زه ز کمينگاه برون جه

برهان خويش از اين ده که تو زان شهر کلاني

چو همه خانه دل را بگرفت آتش بالا

بود اظهار زبانه به از اظهار زباني