شماره ٤٢٢: چو مرا ز عشق کهنه صنما به ياد دادي

چو مرا ز عشق کهنه صنما به ياد دادي

دل همچو آتشم را به هزار باد دادي

چو ز هجر تو به نالم ز خدا جواب آيد

که چو يوسفي خريدي به چه در مزاد دادي

دو جهان اگر درآيد به دلم حقير باشد

دل خسته را ز عشقت چه عجب گشاد دادي

تو اگر ز خار گفتي دو هزار گل شکفتي

تو اگر چه تلخ گفتي همگي مراد دادي

تبريز شمس دين تو ز جهان جان چه داري

که دکان اين جهان را تو چنين کساد دادي