شماره ٤٣٠: برسيد لک لک جان که بهار شد کجايي

برسيد لک لک جان که بهار شد کجايي

بشکفت جمله عالم گل و برگ جان فزايي

رخ يوسفان ببيني که ز چاه سر برآرد

همه گلرخان ببيني که کنند خودنمايي

ثمرات دل شکسته به درون خاک بسته

بگشاده ديده ديده ز بلاي دي رهايي

خضر و سمن چو رندان بشکسته اند زندان

گل و لاله شاد و خندان ز سعادت عطايي

همه مريمان کامل همه بکر و گشته حامل

بنموده عارفان دل به جناب کبريايي

چو شکوفه کرد به بستان ز ره دهن چو مستان

تو نصيب خويش بستان ز زمانه گر ز مايي

به مثال گربه هر يک به دهان گرفته کودک

سوي مادران گلشن به نظاره چون نيايي

بنگر به مرغ خوش پر چو خطيب فوق منبر

به ثنا و حمد داور بگرفته خوش نوايي