شماره ٦١٦: چه آفتاب جمالي که از مجره گشادي

چه آفتاب جمالي که از مجره گشادي

درون روزن عالم چو روز بخت فتادي

هزار سوسن نادر ز روي گل بشکفتي

هزار رسم دل افزا بدان چمن بنهادي

هزار اطلس کحلي بنفشه وار دريدي

که پر و بال مريدي و جان جان مرادي

در آن زمان که به خوبي کلاه عقل ربايي

نه عقل پره کاه ست و تو به لطف چو بادي

چه عقل دارد آن گل که پيش باد ستيزد

نه از نسيم ويستش جمال و نيک نهادي

ميي که کف تو بخشد دو صد خمار به ارزد

چگونه گيج نگردد سر وجود ز شادي