شماره ٧٥٣: آدميي، آدميي، آدمي

آدميي، آدميي، آدمي

بسته دمي، زانک نه آن دمي

آدميي را همه در خود بسوز

آن دميي باش اگر محرمي

کم زد آن ماه نو و بدر شد

تا نزني کم، نرهي از کمي

مي برمي از بد و نيک کسان؟!

آن همه در تست، ز خود مي رمي

حرص خزانست و قناعت بهار

نيست جهان را ز خزان خرمي

مغز بري در غم؟! نغزي ببر

بر اسد و پيل زن ار رستمي

همچو ملک جانب گردون بپر

همچو فلک خم ده، اگر مي خمي