شماره ٢٢٠

جهان دامگاهي است بس پر چنه

طمع در چنه ي او مدار از بنه

ببايد گرستن بر آن مرغ زار

که آيد به دام اندرون گرسنه

سيه کرد بر من جهان جهان

شب و روز او ميسره ميمنه

نيابم همي جاي خواب و قرار

در اين بي نوا شب گه پر کنه

هزاران سپاه است با او همه

ز نيکي تهي و به دل پر گنه

به يمگان به زندان ازينم چنين

که او با سپاه است و من يکتنه

تو، اي عاقل، ار دينت بايد همي

بپرهيز از اين لشکر بوزنه

از اين دام بي رنج بيرون شوي

اگر نوفتادت طمع در چنه

به دون قوت بس کن ز دنياي دون

که دانا نجويد ز دنيا دنه

از ابر جهان گر نباردت سيل

چو مردان رضا ده به اندک شنه

ببايد همي رفت بپسيچ کار

چنين چند گردي تو بر پاشنه؟