شماره ٧: طي زمان کن اي فلک ، مژده وصل يار را

طي زمان کن اي فلک ، مژده وصل يار را

پاره اي از ميان ببر اين شب انتظار را

شد به گمان ديدني، عمر تمام و ، من همان

چشم به ره نشانده ام جان اميدوار را

هم تو مگر پياله اي، بخشي از آن مي کهن

ور نه شراب ديگري نشکند اين خمار را

شد ز تو زهر خوردنم مايه رشک عالمي

بسکه به ذوق مي کشم اين مي ناگوار را

نيم شرر ز عشق بس تا ز زمين عافيت

دود بر آسمان رسد خرمن اعتبار را

وحشي اگر تو عاشقي کو نفس تورا اثر

هست نشانه اي دگر سينه داغدار را