در مذمت صوفي نمايان ظاهر آراي و معني گزاران صورت پيراي

حذر از صوفيان شهر و ديار

همه نا مردم اند و مردمخوار

هر چه دادي به دستشان خوردند

هر چه آمد ز دستشان کردند

کارشان غير خواب و خوردن ني

هيچ شان فکر روز مردن ني

ذکرشان صرف بهر سفره و آش

فکرشان صرف در وجوه معاش

هر يکي کرده منزلي ديگر

نام آن خانقاه يا لنگر

بهر نيل اماني و شهوات

کرده ميل اواني و ادوات

فرش هاي لطيف افکنده

ظرف هاي نکو پراکنده

ديگدان کنده ديگ بنهاده

کرده آلات طبخ آماده

چشم بر در که کيست کز ده و شهر

يافته از طريق مردان بهر

گوشت يا آرد آورد دو سه من

تا نشيند به صدر شيخ زمن

سر انبان لاف بگشايد

بر حريفان گزاف پيمايد

نکند بس ز مهمل و قلماش

تا به آن دم که پخته گردد آش

هرگز اسباب آش ناديده

نگشاده بر آشنا ديده

بهر آش است آشنايي او

ز آتش ديگ روشنايي او

هر کجا مفسدي مجالي يافت

کامردي را ز شهر سر برتافت

کرد ياد حضور درويشان

که سرم خاک مقدم ايشان

سفره پر نان و فوطه پر خرما

کيسه پر نقل و کاسه پر حلوا

آمد از شهر تا به منزل وي

امردک هم دوان دوان در پي

سر درون زد که السلام عليک

ليتني دائما اعيش لديک

شيخ برجست و در جواب سلام

که عليک السلام و الاکرام

در هم آويختند هر دو دغل

به تمناي دستبوس و بغل

امردک نيز پيش شيخ دويد

روي بر دست و پاي او ماليد

او هم از رحمت مسلماني

بوسه اي برزدش به پيشاني

بعد ازان شيخ جاي خود بنشست

پرسش حال و کار در پيوست

کارتان چيست حال تان چونست

اهل و مال و عيال تان چونست

يک به يک را جواب نيک شنيد

رو در آن شخص کرد و زو پرسيد

کين پسر مي شود تو را فرزند

يا نه شاگرد توست و خويشاوند

گفت ازين هر سه نيست هيچکدام

ليک با ماش نسبتي ست تمام

نسبتي دور دور کرد بيان

که ازان سر کار گشت عيان