شماره ١٨: ز غمزه، چشم تو يک تير در کمان نگذاشت

ز غمزه، چشم تو يک تير در کمان نگذاشت

که اول از دل مجروح من نشان نگذاشت

ز بي وفايي گل بود مرغ دل آگاه

از آن به گلبن اين گلشن آشيان نگذاشت

ز شوق ديدن آن گل، ستم نگر که شدم

رضا به رخنه ديوار و باغبان نگذاشت

رسيد کار به جايي که يار بگذارد

ز لطف بر دل من دستي، آسمان نگذاشت

ز ناز بر دل پير و جوان در اين محفل

کدام داغ که آن نازنين جوان نگذاشت

شکايتي ز سگانت نبود هاتف را

بر آستان تواش جور پاسبان نگذاشت