از يک قصيده

تو آن شهرياري که از آستينت

کشد بر سر خويش خورشيد معجر

چو از خون گردان و از گرد ميدان

شود دشت دريا شود بحر چون بر

فلک گردد از نوک رمحت مشبک

زمين گردد از نعل رخشت مجدر