مطلع يک غزل

شب و روز من آن داند که ديده است

پريشان زلف او را بر بناگوش

ندارم عقل در کف اي خوشا دي

ندارم هوش در سر اي خوشا دوش

نگه مي کردي و مي برديم عقل

سخن مي گفتي و مي برديم هوش

عيان روي گل و دامان گلچين

نشايد گفت بلبل را که مخروش