غزل

جفا و جور تو عمري بدين اميد کشيدم

که بينم از تو وفايي گذشت عمر و نديدم

سزاي آن که تو را برگزيدم از همه عالم

ملامت همه عالم ببين چگونه شنيدم

اگرچه سست بود عهد نيکوان اما

به سست عهديت اي مه نديدم و نشنيدم

دلم شکستي و عهد تو سنگدل نشکستم

ز من بريدي و مهر از تو بي وفا نبريدم

زدي به تيغ جفايم فغان که نيست گناهي

جز اينکه بار جفايت به دوش خويش کشيدم

تهي نگشت ز زهر غم تو ساغر عيشم

از آن زمان که شراب محبت تو چشيدم

کنون ز ريزش ابر عطاش رشحه چه حاصل

چنين که برق غمش سوخت کشتزار اميدم

ز جام عشق چو بيخود شدم چه جاي شرابم

ز مدح شاه چو سر خوش شدم چه جاي نبيدم

ضياء السلطنه خاتون روزگار که گويد

سپهر بر درش از بهر سجده باز خميدم