محمد بن سيرين گويد : خوردن شربت، چون به طعم شيرين بود و خوشبوي بود، مثل شربت سيب و شربت انار، بر شش وجه باشد. اول: پاکي دين. دوم: منفعت. سوم: علم مفيد. چهارم: عمردراز. پنجم: عيش خوش. ششم: ذکر حق تعالي. اما شربتهائي که ناخوش باشد، مثل شراب ريواس و ليمو و نارنج و آن چه بدين ماند، دليل غم و اندوه باشد و شربتهائي که به طعم تلخ باشد و به بوي ناخوش، مثل شربت زرنا وشربت مورد و غيره، دليل بر منفعت بود از دنيا و آخرت و شربتهائي که از بهر دارو خورند، دليل بر خير و صلاح دين و دنيا بود. منوچهر مطيعي تهراني گويد : کلمه کلي شربت ها اين است که اگر به طعم شيرين و به بوي خوش و به رنگ طبيعي باشند مال و سلامت و رفاه و فرح و شادي است. چنانچه مايعي به نام شربت در خواب ببينيم و بچشيم اگر شيرين باشد تعبير همان است که گفتيم ولي اگر طعم ترش و تلخ و گس يا هر طعم غير شيرين داشته باشد اندوه و رنج است و خبري است که خواب ما از کسالت و گرفتگي خاطر مي دهد. در مورد رنگ شربت ها نيز حکم همين است که اگر به بوي زننده باشند کينه و نفرت تعبير مي شود. رنگ هاي غير طبيعي نيز خوب نيستند.
الف ب پ ت ث ج چ ح خ د ذ ر ز ژ س ش ص ض ط ظ ع غ ف ق ک گ ل م ن و هـ ی