محمد بن سيرين گويد: آتش افروختن به خواب، پادشاه را قوت بود و آتش بي دود، فروغ قوت بود و آتش با دود، پادشاه ستمگر و غم و اندوه وزيان بود. اگر بيند که آتش برافروخت تا گرم شود، ياکسي ديگر بدان گرم شود، دليل که چيزي طلب کند که از آن منفعت يابد اگر بيند که بي فايده آتشي برافروخت، دليل کند که بي سبب جنگ و خصومت کند اگر بيند که آتشي برافروخت تا چيزي بريان کند، دليل که کاري پيش گيرد به سبب غيبت مردمان، تا طلب حال کسي کند.اگر بيند که از آن بريان بخورد، دليل کند که به قدر آن، روزي به وي رسد، با غم و اندوه. اگر بيند که به زير ديگر آتش مي افروخت، و در ديگ گوشت بود يا چيزي ديگر، دليل که کاري بسازد که از آن کار کدبانوي خانه را منفعت رسد. اگر بيند که در آن ديگ هيچ طعام نبود، دليل کند که از آن کار او را غم و اندوه بود. اگر بيند که آتشي برافروخت حلوا پزد، دليل که او را سخني نيکو گويند. اگر بيند که آتشي برافروخت از براي روشنائي، دليل کند که کاري را به حجت و برهان روشن گرداند ابراهيم کرماني گويد: اگر بيند در جايگاهي آتشي برافروخت تااهل آن جايگاه را بسوزاند، دليل بود که اهل آن موضع راغيبت کند و بدي گويد. اگر بيند آتش را در تنور يادر آتش دان همي افروخت بي آن که طعام پزد، دليل کند که بامردي از خويشان و يا اهل بيت، او جنگ و خصومت افتد.ودولتش افزون شود اگر بيند که خواست تا آتش برافروزد از بهر منفعت خويش، و آن آتش برنمي افروخت و روشنائي نمي داد، دليل کند که از علم خويش برخورداري يابد.اگر اين کس پادشاه بود، عز و جاه و دولتش افزون گردد، اگر بيند آن آتش که افروخت بِمُرد، دليل کند که هلاک گردد. جابر مغربي گويد: اگر بيند که در بيابان آتش مي افروخت که مردمان از نور آن آتش راه مي يافتند، و هر کس به موضع و مقام خويش مي رفتند، دليل کند که از علم و حکمت او بهره يابند و راه راست گيرند. اگر بيند که آن آتش فرو مي رود و نور او زايل مي گردد، دليل کند که احوالش متغير باشد و از دنيا رحلت کند و اگر بيند که آن آتش در بيابان افروخت، نه به راه راست، دليل که علم او مردمان را به راه ضلالت برد. اگر بيند که آتشي در موضعي برافروخت، تا آن موضع را بسوزد، و آتش آن را بسوخت و از بازرگانان بود، دليل که خريد و فروخت به نفاق کند و مالش حرام بود. اگر بيند که از خانه همسايه آتش همي برد، دليل کند که مالي حرام بدو رسد.
الف ب پ ت ث ج چ ح خ د ذ ر ز ژ س ش ص ض ط ظ ع غ ف ق ک گ ل م ن و هـ ی