شهد با موم، تاويل از ميراث بود يا غنيمت حلال. اگر بيند که شهد داشت، دليل که به قدر آن علم حاصل کند. اگر بيند از آن شهد به مردم مي داد، دليل که خلق از علم او بهره مند گردند. اگر به خلاف اين بيند، تاويل به خلاف اين بود. گويند ديدن شهد به خواب، دليل قران بود. حضرت امام جعفر صادق فرمايد : ديدن شهد به خواب، دليل قرآن بود و بر پنج وجه است. اول: ميراث. دوم: غنيمت. سوم: معلم وعلم. چهارم: روزي فراخ. پنجم: قران آموختن. منوچهر مطيعي تهراني گويد : شهد همان انگبين است که در حرف الف نوشته شده. معبران در مورد شهد يا شربت غليظ که ما وقتي با انواع ميوه مي آميزيم نام مربا به آن مي دهيم معتقدند که علم و دانش است و بهره اي است که انسان از خرد و دانايي خويش مي برد. نقل است که عالم فرزانه اي در خواب ديد در حوضي از شهد و عسل افتاده و هر چه دست و پا مي زند قادر نمي شود خويشتن را از آن مهلکه نجات دهد. چند روز بعد از آن خواب فرمانرواي آن منطقه به دنبالش فرستاد که بيا به فرزندان من در س بده. او ناگزير پذيرفت و رفت و به تدريس فرزندان سلطان و وزيران پرداخت اما يک روز در تفسير يکي از سوره هاي قرآن چيزي گفت که به ذوق و سليقه سلطان خوش نيامد. بچه ها به پدر خويشتن گفتند و وزيران به اطلاع سلطان رساندند و او خشمگين شد و عالم فرزانه را به شلاق زد و بعد محبوس نگه داشت. چنين است که معبران شهد و انگبين را علم و دانش دانسته اند و بهره اي که از طريق علم عايد انسان مي شود.
الف ب پ ت ث ج چ ح خ د ذ ر ز ژ س ش ص ض ط ظ ع غ ف ق ک گ ل م ن و هـ ی