شماره ٤٩: من هيچ نمي ترسم از حادثه ي شب ها

من هيچ نمي ترسم از حادثه ي شب ها

شبها که سحر گردد از گردش کوکب ها

نشناخت مقام خويش افتاد بدام خويش

عشقي که نمودي خواست از شورش يارب ها

آهي که ز دل خيزد از بهر جگر سوزي است

در سينه شکن او را آلوده مکن لب ها

در ميکده باقي نيست از ساقي فطرت خواه

آن مي که نمي گنجد در شيشه ي مشرب ها

آسوده نمي گردد آن دل که گسست از دوست

با قرأت مسجدها با دانش مکتب ها