شماره ٩: صورت نه پرستم من بتخانه شکستم من

صورت نه پرستم من بتخانه شکستم من

آن سيل سبک سيرم هر بند گسستم من

در بود و نبود من انديشه گمانها داشت

از عشق هويدا شد اين نکته که هستم من

در دير نياز من در کعبه نماز من

زنار بدوشم من تسبيح بدستم من

سرمايه ي درد تو غارت نتوان کردن

اشکي که ز دل خيزد در ديده شکستم من

فرزانه بگفتارم ديوانه بکردارم

از باده ي شوق تو هشيارم و مستم من