شماره ١٤: بيار باده که گردون بکام ما گرديد

بيار باده که گردون بکام ما گرديد

مثال غنچه نواها ز شاخسار دميد

خورم بياد تنک نوشي امام حرم

که جز بصحبت ياران رازداران نچشيد

فزون قبيله ي آن پخته کار باد که گفت:

چراغ راه حيات است جلوه ي اميد

نو از حوصله ي دوستان بلندتر است

غزل سرا شدم آنجا که هيچکس نشنيد

عيار معرفت مشتري است جنس سخن

خوشم از آنکه متاع مرا کسي نخريد

ز شعر دلکش اقبال مي توان دريافت

که درس فلسفه ميداد و عاشقي ورزيد